E a miña patria
una terra cha, sen bandeiras,
onde as ondas do mar
fundense coas rocas negras
que rasgan a costa
de praia das meigas.

Miña patria non pertence
nin a esquerdas nin a dereitas
el libre como una gaivota
voa como una triste bolboreta
de un lado para outro
mentres os seus cores se apagan.

Miña patria, no fondo,
non e a terra,
se non quenes habitan nela,
galegos de alma e corpo.

Podería dicir que somos perfectos
mais sería una perfida mentira,
e como amo e odio por igual
digo canto vexo.

E digo que os galegos
calamos cando non debemos,
con ben pouco nos conformamos
mentres a terra escurrese das nosas manos.

Digo tamen que somos valientes
de cando en vez
he sabemos dicir as cousas con bravura
e defendernos como se defende o mar,
con ventos e olas e tempestades,
de palbras e xestos esta vez.

Os galegos somos tranquilos
gustanos dormir amodiño,
somos desconfiados,
pero no fondo boa xente,
humilde, filla do mar e o bosque,
acostumada a choiva eterna
e sorrir baixo o paraugas.

Esa e a miña patria,
a Galicia de carballos mollados,
de sudor do traballo nos hombros,
da xuventude que non acepta xugos
que afundan o seu lombo,
he alzase palabra en man
para reclamar o que e deseu.

Galicia, fin do antigo mundo
comenzo dunha nova era,
nena dormida acunada polo mar,
vella cansada de tanto camiñar,
esperta, que estas espida
tendida nas rocas frias,
xunto as algas e a terra,
e ven marea viva,
esperta, non te vaía levar o mar.